Jak w rodzinie

- Trener mocno nakrzyczał na ciebie, gdy w końcówce spotkania z Kagerem w Gdyni, przy prowadzeniu 73:72, podałeś piłkę w aut. Miał rację?

- Miał. Ja już się przyzwyczaiłem do jego reakcji. Zrobiłem stratę i szkoleniowiec musiał zareagować. Ja zawiniłem i zespół musiał to odpracować. I tak się stało. Idziemy w dobrą stronę i znowu stajemy się jedną drużyną. Dlatego mam podstawy mówić, że znowu będzie wszystko ok.

- Czy to, że w zespole nie będzie już Huberta Radke, to dobrze czy źle?

- Nie wypada mi tego komentować.

- Rozumiem, ale jak z tak wąskiego składu ubywa jedna osoba, to chyba nie jest dobrze. Więcej musicie grać, jeszcze bardziej angażować się w walkę, odpowiedzialność spada na mniejszą liczbę osób.

- Nie wiem co powiedzieć. Hubert był dobrym zawodnikiem. Taka jest decyzja szkoleniowca i my się jej podporządkowujemy.

- Jakim sposobem wygraliście w Gdyni?

- Bo bardzo chcieliśmy, bo graliśmy zespołowo, bo każdy z nas zapowiedział w szatni, że będzie walczył o każdy metr boiska. Naprawdę wszyscy graliśmy w pełni zaangażowani. W końcu każdy odpowiadał za błąd każdego. Tworzyliśmy zespół.

- Wcześniej tego wam brakowało?

- Znów jesteśmy razem. Coś się u nas przełamało. Poszliśmy razem na kolację. Tam wyjaśniliśmy sobie kilka spraw i tych dobrych, ale przede wszystkim tych złych. Po niej mam wrażenie, że staliśmy się nie tylko jednym zespołem, ale i jedną rodziną. Jak w życiu.

Rozmawiał Rafał Szymański