Podejrzane przeziębienie. Może to chłoniak?

Przebiśnieg

Przebiśnieg

Stowarzyszenie Przyjaciół Chorych na Chłoniaki "Przebiśnieg" zrzesza osoby, które, kierując się szlachetnymi pobudkami, pragną pomagać chorym na chłoniaki. Celem Stowarzyszenia jest m.in.: niesienie pomocy chorym ze schorzeniami układu chłonnego
i ich rodzinom oraz działanie na rzecz poprawy jakości ich życia, propagowanie wiedzy na temat chorób układu chłonnego i metod ich leczenia oraz szeroko pojętej problematyki onkologicznej, propagowanie profilaktyki chorób nowotworowych oraz działania na rzecz rehabilitacji zdrowotnej
i społecznej chorych po leczeniu onkologicznym. Więcej informacji na: www.przebisnieg.org.

Chłoniaki to nowotwory układu chłonnego. Jest ich około 70 rodzajów. Dzieli się je na dwie główne grupy: chłoniaki ziarnicze i nieziarnicze. Przyczyny ich powstawania nie są znane, a ryzyko zachorowania na chłoniaka wzrasta wraz z wiekiem. Pierwsze symptomy towarzyszące chłoniakom przypominają często objawy zwykłego przeziębienia, stąd zazwyczaj są lekceważone zarówno przez lekarzy pierwszego kontaktu, jak i trafiających do nich pacjentów.

Dlatego choroba ta w większości przypadków jest wykrywana dopiero w stadium zaawansowanym.

Wtedy właśnie pojawia się zwykle symptom, który budzi duży niepokój u chorych: znaczne powiększenie się jednego lub kilku węzłów chłonnych. Jest to łatwo zauważalne przez samego chorego na przykład podczas kąpieli, kiedy dotyczy węzłów chłonnych w okolicach uszu, na szyi, w pachach lub pachwinach.

Część węzłów chłonnych zlokalizowana jest jednak wewnątrz organizmu (w jamie brzusznej i klatce piersiowej), stąd ich powiększenie wykrywane jest zazwyczaj przypadkowo podczas badań wykonywanych w związku z innymi schorzeniami lub wtedy, gdy wywołują poważne dolegliwości. Niestety, wówczas choroba najczęściej jest już bardzo zaawansowana.

Czym są węzły chłonne?

Razem ze śledzioną i naczyniami limfatycznymi wchodzą w skład układu limfatycznego. Stanowią barierę ochronną ustroju, uważane są za filtry zatrzymujące substancje trujące i bakterie. Oczyszczają one chłonkę z krążących w niej szkodliwych obcych ciał i bakterii, które mogły się do niej dostać. Obwodowe węzły chłonne zlokalizowane są pod powierzchnią skóry i wyczuwalne są przy badaniu dłońmi. Można je wyczuć: w okolicach uszu, po bokach szyi, w okolicach powyżej i poniżej obojczyka, w dołach pachowych, w pachwinach oraz w okolicach podkolanowych.

Pozostałe węzły chłonne zlokalizowane są najczęściej wokół dużych naczyń krwionośnych, m.in. w centralnej części klatki piersiowej, w okolicach tchawicy, oskrzeli i aorty, w okolicach wątroby, śledziony, a także w dolnej części jamy brzusznej i miednicy w pobliżu jajników oraz pęcherza moczowego.

Tylko lekarz specjalista może potwierdzić lub wykluczyć rozpoznanie chłoniaka. Do postawienia pełnego rozpoznania potrzebne jest ustalenie dotychczasowego przebiegu choroby, czyli tzw. wywiad lekarski. Poza tym lekarz musi palpacyjnie zba-dać wszystkie dostępne badaniu węzły chłonne, określić ich wielkość, spoistość, ruchomość oraz ustalić, czy są bolesne.

Zawsze jednak, aby z całą pewnością postawić diagnozę, podejrzany węzeł chłonny należy pobrać chirurgicznie do badania histopatologicznego, czyli mikroskopowego. Badanie histopatologiczne węzła chłon- nego to jedyny, oprócz badania immunofenotypowego z krwi obwodowej czy szpiku kostnego, wiarygodny sposób ustalenia rozpozna-nia i określenia typu chłoniaka. Tylko to umożliwi wdrożenie odpowiedniego leczenia.

Przed rozpoczęciem terapii należy określić stopień zaawansowania klinicznego. W tym celu konieczne jest wykonanie pełnych badań laboratoryjnych krwi, badań obrazowych klatki piersiowej i jamy brzusznej (oraz innych lokalizacji), jak również wykonać badanie szpiku kostnego, sprawdzające stopień jego zajęcia przez proces nowotworowy.

Najczęstsze objawy chłoniaków:

- powiększone węzły chłonne,
- osłabienie,
- znaczna utrata masy ciała,
- nieuzasadnione zmęczenie,
- podwyższona temperatura bez wyraźnej przyczyny (gorączka może być mylona z objawami infekcji),
- obfite nocne poty,
- długo utrzymujący się kaszel lub duszności,
- uporczywe swędzenie skóry.