Paweł Leończyk: - Żyję meczami

Paweł Leończyk

Paweł Leończyk

Ma 22 lata, 202 cm, wychowanek Spójni Stargard Sz., ostatnio grał w Polpharmie Starogard Gd. Był reprezentantem kraju U-20. Średnie z minionego sezonu: 17 min, 6 pkt, 3 zb. Właśnie podpisał kontrakt z Energą Czarnymi.

- Miał pan propozycje od wielu polskich klubów. Dlaczego akurat Energa Czarni?

- Bo w tym zespole będę spędzał najwięcej minut na parkiecie. Muszę myśleć o rozwoju, a klub ze Słupska mi to gwarantuje.

- Konsultował pan z innymi swoją decyzję?

- Podpytywałem się innych trenerów i zawodników, jak jest nad Słupią. Na ślepo umowy nie podpisywałem.

- Co pan usłyszał?

- W większości pozytywne rzeczy, o dobrej atmosferze, ale i o bardzo wymagających kibicach. Jeśli będę tak grał, aby zespół wygrywał, to sądzę, że kibice będą zadowoleni.

- Skąd to przekonanie, że w Enerdze Czarnych będzie miał pan najlepiej?

- Do momentu, gdy było wiadome, że na parkiecie ma przebywać dwóch Polaków, zgłosiły się do mnie tak naprawdę tylko dwa - trzy kluby. Gdy wszedł przepis, że na parkiecie ma przebywać zawodnik z rocznika 1986, to telefon dzwonił bez przerwy. Wyglądało na to, że te kluby chcą mieć nie Pawła Leończyka, tylko młodego zawodnika, który zagra im w drugiej kwarcie i będzie spokój. Mnie to nie zadowala, chciałem pełnić normalną rolę w zespole, a nie tylko w drugich 10 minutach. Nie interesuje mnie, że w innych częściach meczu mam wchodzić na minutę - dwie. To był plus dla Energi Czarnych, bo ten klub zgłosił się, zanim wszedł ten przepis i od początku mówił, że będę grał więcej.
- Mówił pan, że wie o wymagających kibicach w Słupsku...

- Oczywiście słyszałem, że trzeba koniecznie wygrać z AZS Koszalin. Dla mnie jednak każdy przeciwnik jest tym, którego muszę pokonać.

- Wie pan coś więcej o słupskim klubie?

- Dużo mówi się o dobrej organizacji, o trenerze z Ukrainy. Dla mnie to nowość. Pierwszy raz będę współpracował ze szkoleniowcem z zagranicy. Nowym doświadczeniem będzie dla mnie gra w europejskich pucharach. Wiadomo, będzie więcej gry, a koszykarz żyje tak naprawdę meczami. One są najbardziej ekscytujące w naszym życiu.

- Ma pan jeszcze czas na coś innego niż kosz?

- Sezon jest tak intensywny, że na nic więcej sobie nie mogę pozwolić. Poza sezonem mam czas na inne dyscypliny, chociażby na ulubioną przeze mnie siatkówkę plażową.